In deel 1 heb ik verteld hoe sommigen uit angst brieven van de belastingdienst niet openen, maar dat die angst vaak ongegrond is. Én ik vertelde daarin ook van mijn klant die een groot bedrag aan belasting moest betalen.
Dat verhaal gaat hier verder. Door de stroom aan blauwe enveloppen en bedragen die steeds maar hoger werden, was d eklant de draad al kwijt. Hij had geen vertrouwen meer in een goede afloop en had het maar zo gelaten. ‘Ik zie wel, ze doen maar”. Nou, daar vind ik iets van; dit laten we niet gebeuren. Na een voorgesprek met de inspecteur bij mij op kantoor ben ik met deze klant in de auto gestapt en naar Emmen afgereisd, zodat hij daar zijn verhaal kon doen. Morele steun en een welwillende inspecteur doen soms wonderen, want mensen willen gewoon gehóórd worden.
Lang verhaal kort:
Aan het begin van het gesprek in Emmen was er nog een enorme claim van aanslagen en boetes. We hebben de situatie echter goed kunnen uitleggen en ook wat de rol was van de vorige zakenpartner en diens boekhouder. En dat de desbetreffende ondernemer liefst gewoon zijn verplichtingen wil nakomen, maar dat hij de grip op de zaak kwijt was en dat daardoor het leed inmiddels niet meer te overzien was. Na 2 uurtjes stonden we weer buiten met de toezegging dat er nog slechts een fractie van het bedrag betaald moest worden…
Een week later kwam mijnheer een bos bloemen brengen met de boodschap: “Ik ben toch blij dat jij dit hebt doorgezet. Ik was gewoon ten einde raad.” Hij blij, ik blij.
En hij had ook wel een punt natuurlijk, want het wás voor hem niet meer te overzien. Niet helemaal alleen de schuld van de belastingdienst (al is ‘begrijpelijk taal’ wel een verbeterpuntje…), maar ook zijn vorige boekhouder had veel eerder moeten ingrijpen. En meneer had natuurlijk gewoon zijn post moeten lezen en reageren.
De belastingdienst communiceert op zijn eigen manier, meestal duidelijk, altijd volledig. Toch lastig als je niet helemaal snapt wát ze nu eigenlijk van je willen. Je kunt n.l. ook tevéél informatie krijgen. Hoe dan ook, blijf vooral in gesprek, alleen dán houd je de regie. Houd je correspondentie geordend, stel vragen, zoek je boekhouder op, zorg dat jouw kant van het verhaal gehoord wordt, stel je assertief op.
En waarom nu die blauwe envelop? Niets mis met wit, maar ik vind het fantastisch hoe mooi die blauwe opvalt tussen de post. Blauw: opletten, openen, lezen, actie! Ben dus niet bang, maar waardeer dit, het helpt echt dat hij juist dáárdoor opvalt.
Wanneer we ons een mening over de belastingdienst vormen door wat er in de media wordt verteld, krijg je niet zo’n fraai beeld. En natuurlijk heb ik ook wel minder gunstige ervaringen, het kan niet altijd feest zijn, maar in het algemeen werken ook daar mensen die vinden dat ze een interessante baan hebben en die dat graag doen. Daar worden fouten gemaakt (waar niet?), maar die willen ze ook best herstellen. Ik zoek daarom vooral naar mogelijkheden om die fouten recht te zetten. Mijn basisgedachte? De belastingdienst communiceert goed en volledig en als het bericht mij niet aanstaat, zit er ergens een fout. Bij hen of bij mij, dat maakt mij dan niet uit, maar het moet te herstellen zijn.
Je krijgt je belastingaanslag, die is gebaseerd op je eigen aangifte. Hoef je dus niet bang voor te zijn. En wijkt een inspecteur af van je aangifte, dan gaat dat met uitleg en opgaaf van reden. Ben je het daar niet mee eens, reageer dan. Communiceer, blijf in gesprek, vertel wat jij ervan vindt en stel de juiste vragen. Ping pong, heen en weer, vraag en antwoord, geven en nemen.
Wil niet altijd gelijk hebben, maar geef ook niet op als dat wél zo is. Je stopt als het klopt, niet eerder.
Heb je gelijk, dan krijg je dat. Zo niet, dan leer je wat.
Ik reken beide goed.
Vragen over belastingen of over je bedrijfsvoering? Plan vrijblijvend een afspraak via het contactformulier op mijn website. Blijf niet piekeren. Een stukje bevestiging alleen al kan zorgen voor een goede nachtrust.